Gefrustreerd

~ Gefrustreerd ~

Een jaar of 8 geleden, onze dochter was toen twee jaar.
Het was alles behalve gezellig in ons huis. Wij waren druk met werken, nog een dochtertje van 5 die naar school ging, met een totaal ander ritme, dochter van twee naar het kinderdagverblijf eens in de twee weken. 
En zij was in tegenstelling tot onze andere dochter, aanwezig, behoorlijk aanwezig, temperamentvol, explosief, ondernemend.
Daarnaast wat ze ook zeer lief, behulpzaam en sociaal.
Ze was werkelijk alles in één.

Het bewuste van hoe wij nu zijn, hadden we toen totaal niet. Totaal niet.
We gingen door, van feestjes  naar verjaardagen, van indoor speeltuin naar zwembaden, van speel afspaakjes door naar sporten.
En oja, dan hadden we ons werk en onze hobby's.
Als ik het nu lees, denk ik, oh my, hoe hebben we dat gedaan.
Hoe hebben we dat vol gehouden.
Vaak ziek, vaak moe, veel dingen gingen mis of stuk in huis.

En onze dochter werd steeds gefrustreerder en probeerde ons echt iets te vertellen.
Wij zagen het niet.
Wij hoorde het niet.
Wij luisterde niet.
Niets, niets van dat alles. 
Dus niet alleen zij was gefrustreerd, wij ook. 

Nu, nu snap ik het allemaal, valt ieder puzzelstukje op z'n plek.

Ik denk  wel eens; had ik die wijsheid van nu, toen ook maar. 
Dit is gewoon wat het is, het is goed, zo zien wij wel hoe we gegroeid zijn de afgelopen jare, op veel vlakken en dat vind ik juist zo mooi. 

Dat groeien.
Het bewust worden.
Het zien.

Afijn, nadat ze voor de zoveelste keer een hysterische bui had 's nachts dit keer en ik met mijn handen in het haar zat en ze de volgende dag een kindje op het kinderdagverblijf in zijn schoudertje had gebeten, was de maat vol.
Yes, ik heb een lange adem, nam iedere goede dag als eentje dat het alleen maar beter kon gaan en het tijd nodig had. 
Maar dat is dat fijne masker die ook jij vaak genoeg op zet om door te kunnen gaan, ik ook. 

Elke keer denk je, ach het is weer goed gekomen, ze is weer rustig. Maar tel eens alles bij elkaar op, wees eens eerlijk naar jezelf, is dat wat je wil?
En ondanks dat jij het goed kan handelen, hoe vervelend is het voor je kindje dat die telkens weer de rollercoaster van emoties wordt in gezogen en jij als ouder zijnde vanaf de zijlijn staat toe te kijken.

Ik vond het vreselijk.
Ik kon haar na de tijd troosten, want dat was het fijne, ze had het op een gegeven moment door.
Maar eerlijk, hoe fijn is dat nu werkelijk? Eerst boos zijn en dan huilen? 
Al die emoties keer op keer.
Al kom je er bovenop, voor jouw kind, voor ons kind, voor de gezondheid.
Het is gewoonweg niet goed.
Haar gehele systeem, gezonde systeem, krijgt telkens weer een klap te verwerken. 
Bij haar uitte dat later in oorontstekingen, daarover in een ander blog later meer.
 

Toen kwam Luisterkind op mijn pad.

Ik had er al wel eens over gehoord en mij er in verdiept maar niet meer dan dat.
Tot het akkefietje op het kinderdagverblijf. De maat was vol, er moest iets veranderen.
Met een tweejarige in therapie, dat is nog steeds iets wat ik nooit zal doen. Ieder voor zich, begrijp mij niet verkeerd, als dat jouw keuze is, dan is het prima. Maar ik zag in ons geval al wel het grotere geheel, het is nooit aan het kind zelf dat hij is zoals hij is, als ouder zijnde heb je er ook zeker weten invloed. En om dan dus alleen je kindje in therapie te laten gaan, dat zal nooit helemaal goed uitpakken.
Maar goed, dat is hoe wij het altijd zien. 

Ik ademde diep in en drukte op verzenden. 
Ik had op gevoel een Luisterkindwerker gevonden. 
Mijn vragen gemaild, foto gemaild. En wachten maar. 
Ergens had ik het los gelaten in de twee weken tot ik haar mail kreeg. 
Ik durfde pas na enkele uren te kijken, er zat zo'n angst op. Ik wist dat wij aan de slag mochten met onszelf. 

Daar ging ik, ik opende de mail.

Wauw, dat was onze dochter. Al haar mooie eigenschappen, al haar frustratie, alles stond er in.
Wat wij mochten doen, wat zij mocht doen maar vooral wat wij samen mochten doen.
Ik kon alles toepassen, en wat een verandering. 
Ik kon het woordje ‘ even ’ makkelijk weglaten.
Wij konden makkelijk afstand doen van de drukke maatschappij, geen feestje, geen indoorspeeltuin maar wel rust, samen zijn. Want daar had onze dochter behoefte aan, rust en samen zijn. 
Het ging per dag beter.

Daar waar ik altijd gauw en snel de vaatwasser leeg moest halen en zij er naast stond te springen om mee te helpen, liet ik haar nu meehelpen.

Daar waar ik altijd gauw de was op moest vouwen en zij alles uit mijn handen of van tafel trok, liet ik haar meehelpen.

Daar waar haren wassen niet te doen was, deden we het samen, zij en ik. 

Ineens was het daar, ik zag haar, ik zag hoe zij was, wat zij graag wilde en hoe ik haar altijd vergelijk met haar zus. 
Dat zou ik dus nooit meer doen, vergelijken. Dat is echt iets waar ik error van krijg als ik het hoor.

Een kind is geen kopie van jou.
Een kind is geen kopie van zijn broer of zus.
Het is jouw kind.
Het is mijn kind.
En daar is er maar één van.
En zou mogen wij haar ook behandelen, niet kijkend naar wat haar zus wel of niet deed.

Wij zagen dat zij uitdaging nodig had op een dag, dat zij haar energie kwijt moest.
Dat zij alles wil doen met liefde en aandacht, op haar tempo. En wij mochten mee in dat tempo.
Wij als ouders hadden en hebben de prachtige taak om haar daarin te volgen, te begeleiden, haar te zien, met haar mee te deinen op de soms zo woeste zee.
Hoe mooi is dat?!

Het explosieve en temperamentvolle blijft, maar hé dat is hoe een kind is. 
Ik wil mijn kind niet veranderen maar wel weten waar bepaald gedrag vandaan komt en wat we er aan kunnen doen. 
Wat we kunnen om haar te begrijpen, wat we kunnen doen om met haar te zijn in plaats van tegen haar.

NU acht jaar verder, gaat het heel goed. Kan ze zeker nog explosief zijn maar dan kan ik alleen maar mijzelf in de spiegel aankijken en dan weet ik, ik mag een stap terug, er even zijn voor haar, lekker bij haar op de bank kruipen en de boel de boel laten. 

Wat hebben wij van haar mogen leren.
Leren dat tijd maar iets is wat niet belangrijk is.
Dat je mag leven naar hoe de dag is, wat de dag brengt.
Niet volgens hoe het hoort.

Wat een omschakeling. En nu, heerlijk. 
 
Wat een leermoment.

Wat een besef.

En wat was ik Luisterkind en deze Luisterkindwerker dankbaar voor de mooie tips. 
 

Misschien herken je delen van bovenstaand?
Misschien is jouw kindje ook heel explosief of is er altijd onenigheid in huis?
Loop jij ook vast met kindje? Ongeacht de leeftijd. 

Weet dat ik er voor je ben. 
Om te luisteren naar jouw kindje, om jouw die mooie, waardevolle tips en inzichten mee te geven zodat jij je kindje ook gaat begrijpen, hem gaat zien en er meer, veel meer balans is in jouw gezin.

Ik wil met jouw kindje in gesprek in de energie, luisteren wat er mag veranderen, luisteren naar hoe het anders kan en luisteren naar hoe jouw kind is. 

Vraag hier je Luisterkind - afstemming aan.
Het is helend voor je kind, voor jou en voor je gezin.