Spirits

Ja, spirits. Er valt een hele hoop over te schrijven.

Als kind was ik altijd bang voor donker en geesten. Ik denk zo rond mijn tiende dat dat begon.  Misschien al eerder.

Later, toen ik ging samenwonen, sprong op 1 van onze eerste avonden dat ik er woonde, de radio ineens aan. Op een mega stoorzender en dat terwijl we van datzelfde kastje net de tv hadden uitgedaan.

Doodeng.

Brrr.

Sindsdien elke avond rennend de trap op. Langs het trapgat heen lopen ‘s nachts, dat deed ik niet.

Ook de achtertuin ‘s avonds in, mij niet gezien.

 Later toen onze oudste werd geboren, ja, toen moest ik wel. Nachtvoedingen, speentje erin, verschonen. En elke keer weer in het donker langs het trapgat heen of de trap op naar boven. Maar ergens, ergens ging dat goed.

Tot, inmiddels was ons jongste meisje ook geboren, ging de muziekmobiel af.

‘s Nachts. Je weet wel, zo’n geluid wanneer er iets heel erg spannends staat te gebeuren in een horrorfilm. Vreselijk!

Even voor de duidelijkheid, ik heb daar alleen last van, mijn man niet, gelukkig, hij sleept mij er wel doorheen.

Ook vielen er van bepaalde mensen die overleden waren, fotolijstjes van de muren, lichten knipperen. Ga zo maar door. Altijd wel wat.

Maarrr het leuke is dat ik door de opleiding tot Luisterkind, contact heb met overleden mensen, auralifters, entiteiten. Dat waar ik voorheen als een zombie door het huis heen rende, praat ik er nu mee. En het is niet eng. Joehoe.

Want laten we wel zijn, we kunnen ons brein behoorlijk manipuleren, de verkeerde kant op sturen, gedachten eigen maken die niet waar zijn. Dus als ik het niet wil, gebeurt het ook niet. Maar dat komt niet voor. Ik vind het veel te leuk nu om contact te hebben met het

‘ onzichtbare ‘, een doorgeefluik te zijn voor misschien wel jou, die een dierbare ( vader, moeder, kindje ) mist en graag nog wat wilt weten.

Die angst, die is weg! Ik loop nu rustig de trap op, loop gerust in het donker in onze achtertuin.